samen naar de Amsterdam City Swim
Hallo allemaal!
Landgenoten bent u daar? Hier is alles wel. Na twee weken zijn we inmiddels bij de S aangekomen in mijn eerste serie van blogs. Ik heb enkele leuke reacties mogen ontvangen van een aantal van jullie, waarvoor mijn dank . Het is nu zondag avond, mijn benen doen pijn van het vele lopen en klimmen in Amsterdam, maar mijn spraak is goed dus hier komt mijn dictaat.
Wat hebben jullie precies gedaan?
Nou Ilse en ik zijn als fan en speciaal genodigden getuige geweest van de start en de aankomst bij de City Swim. We hebben diverse deelnemers gezien, lotgenoten ontmoet en bemoedigd en een heel bijzondere gesprek gehad met Beau van Erven Dorens.
Bijzondere? Hoe bedoel je dat?
Wel, Ilse en ik waren in de grote toen daar de deelnemers en andere gasten werden toegesproken door allerlei mensen. Het team prominenten zou om 1:00 aan als eerste van start gaan.Het applaus was nog maar net gestopt toen opeens uit de menigte Beau op ons af kwam. Hij gaf Ilse en mij een hand en maakte een praatje met ons. We waren er eerst beduusd van -Ilse gelooft nog steeds dat hij zich vergist heeft. Maar ik denk van niet: ik kon hem vertellen dat ik ook in de vier seizoenen ging zwemmen in open water met mijn boezemvriend Marco. En ik heb hem vorig jaar op tv gevolgd toen hij probeerde het Kanaal over te zwemmen. Beau reageerde uiterst vriendelijk en integer. En dat terwijl ik hem vroeger zo 'n opgeblazen kakker vond. Hij vertelde mij dat hij rustig aan zou doen en niet zal meedoen aan de race waarin Peter van den Hoogenband en Maarten van der Weyden als een idioten zouden gaan zwemmen. En voor ik het wist was hij weer verdwenen.
En hoe was het voor jullie als toeschouwer?
Druk en vermoeiend. De patiënten die er waren hadden een team van verzorgers om zich heen en kwamen er om hun vrienden aan te moedigen. Dat haalden Ilse en ik helaas niet. We hebben het met ons tweeën moeten rooien, en dat viel niet altijd mee. Bus in en uit, tram in en uit, allerlei obstakels en hindernissen omzeilen op je weg. Dat was geen pretje. Maar we hebben het gered. We zagen hoe de zwemmers naar de start liepen, maar dat zag het al zo zwart van de mensen. We zijn toen naar het Scheepvaartmuseum gelopen en daar,vanaf de brug konden we de zwemmers zien die zojuist gestart waren. Ze werden luidkeels aangemoedigd door de mensen aan de kant en het was heel bijzonder. Daarna hebben Ilse en ik een pendelbus genomen naar het eindpunt bij de Keizersgracht. Ook daar was er geen doorkomen aan en na enig aandringen werden we toegelaten tot het ponton vlakbij de finish. Daar zagen we de zwemmers uit het water klimmen terwijl ze toegesproken werden door Peter Heerschop en Viggo Waas . Een geweldige sfeer en ook voor mij een emotionele ontlading toen ik hoorde dat de weduwe van een lotgenoot- die met mij in een fotoboek staat en inmiddels overleden is- over de finish kwam en vertelde dat ze dit gedaan had voor haar overleden man. Nou ik heb tranen met tuiten gejankt. Ilse en ik waren moe, we zijn teruggelopen naar de Vijzelstraat, waarna we de trein namen naar centraal en toen via Diemen met de auto naar huis.
Emotioneel en vermoeiend, dat begrijp ik.
Jazeker, het is me wat. Ik had graag mee willen zwemmen omdat ik zo'n waterrat ben geweest. Maar dat kan nu niet meer en ik vind het eindbedrag van anderhalf miljoen euro fantastisch! Maar ik heb er eigenlijk niks aan, want een adequaat medicijn tegen deze vreselijke ziekte zal niet 123 gevonden. Ik zeg altijd: "je kunt het zo zien. Ik sta op de Titanic en de laatste reddingsboot is vertrokken en ik kan niet meer mee..Ik sta in de lift en heb nog maar zuurstof voor 10 min. De telefoniste vertelde mij dat de monteur er over een half uur zal zijn. Mooi, maar dat is voor mij te laat… "
Ja, zo is het. Wil je tenslotte nog iets zeggen?
ik vind het fijn en geweldig dat we de afgelopen jaren enorm veel aandacht en acties zijn ondernomen voor de bewustwording en fondswerving rond
de ziekte ALS. Waarin een kleine stichting groot kan zijn! Heel bemoedigend en inspirerend! Ik begrijp nu dat tegenover zo'n vreselijke ziekte en een zo naar levenseinde mensen in beweging willen komen om iets te doen. En dat heeft men vandaag massaal gedaan. Ik ben daar blij mee en dankbaar voor. Als patiënt voelde ik mij nogal alleen in niet door iedereen begrepen. De hand van een lotgenoot, de blik van herkenning en de grote levensmoed die ik vandaag voelde en zag zijn voor mij inspirerend.Ook al doen mijn benen reusachtig pijn, ik voel mij geestelijk beresterk, dus hopelijk nog een tijdje vol te halen.