Leiding op de lijdensweg
Hallo allemaal!
Het is bijna twee maanden geleden dat ik een blog heb kunnen schrijven. De reden? Ik was heel druk met de planning en de organisatie van de Schotse avond met het benefietconcert in kampen op 22 februari. Dat was een hele uitdaging om te doen: ik deed de correspondentie, de kaartverkoop online en ik hield elke dag een speciale Facebook pagina bij. Het was heel spannend en het kostte de nodige energie. Gelukkig ging op die bewuste avond het concert heel goed. We hadden meer dan 150 gasten en wij zijn geslaagd in het behalen van onze doelstelling om € 5000 op te halen. De eerste paar dagen zat ik op een rozewolk, maar daarna begon voor mij een soort lijdensweg. Er moesten nog van allerlei zaken geregeld worden die niemand anders meer kon doen: geld tellen en storten bij de bank, de hoofdprijs van de loterij regelen en het geld opspeuren dat beloofd was tijdens de veiling. Met als klap op de vuurpijl boze mails van mensen die zich hadden geërgerd aan de woordkeuze van de presentator. Ik werd er goed ziek van en een groot was mijn opluchting toen ik het eindbedrag kon overmaken naar Stichting ALS Nederland.
Ik ben blij en tevreden met de avond op zich, maar de afronding had ik graag aan iemand anders over gelaten. Het werd een vermoeiende finish waarbij de laatste loodjes echt het zwaarst werden. Nu Pasen er weer aankomt en stilstaan bij het lijdensverhaal van Christus kreeg ik weer inspiratie voor deze blog. Wie naar een katholieke kerk gaat zal veel afbeeldingen vinden van het lijdensverhaal van Christus. Ik vond dat als kind indrukwekkend en mooi, zoveel anders dan de protestantse kerken die ik kende. Daar werd de aandacht vooral getrokken door de mooie preekstoel in het fraaie orgel, maar afbeeldingen van een lijdende Jezus vond je niet vaak. En dat is ook een aspect van onze hedendaagse maatschappij: door de media en door reclame krijgen wij de opdracht volmaakt te zijn, niet alleen qua uiterlijk, maar ook je hele leven zal perfect zijn als je hun producten koopt of je stort op de nieuwste fitnessrage. Wie niet meedoet hoort er niet bij en wordt genegeerd. We houden alleen van de noodlijdende medemens als we zijn probleem snel kunnen oplossen of als de lijder heldhaftig strijdend ten onder gaat. Maar met chronisch zieken en andere mensen die voortdurend hulp en zorg nodig hebben kunnen wij niet veel. Die worden weggestopt in verpleegtehuizen of moeten thuis door vrienden en familie vormden verzorgd.
Ik schrijf dit omdat het mijn eigen ervaring geworden is. Toen bekend werd dat ik een ernstige ziekte had kreeg ik heel veel aandacht in de vorm van kaarten bloemen en bezoek. Nu bijna twee jaar later ga ik heel langzaam achteruit en is het nieuws en de schok al lang verdwenen. Kaarten komen niet meer en het bezoek beperkt zich tot een aantal trouwe vrienden die je op twee handen kunt tellen. Je blijft eigenlijk alleen over met je gezin en je ziekte. Nu ik twee keer per week naar de dagopvang ga in het verpleegtehuis kom ik er achter hoeveel verborgen leed er is. De mensen in mijn groep hebben kanker gehad, een longziekte, een beroerte of reuma. Ze zijn niet meer springlevend, maar ook nog lang niet dood. Wij eten, slapen en sporten met elkaar en we maken cynische grapjes. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen ziekte en we zijn allemaal vechters en doorzetters op onze lijdensweg.
Bij het woord lijdensweg denken wij aan een moeizaam en pijnlijk traject dat uiteindelijk voert naar de dood. Niet echt een leuk vooruitzicht en wij richten onze aandacht al snel op iets anders. Toch is het zo dat elke lijdensweg een soort levensweg is: de zon kan op je pad schijnen, je komt andere mensen tegen op een kruispunt in een deel van het traject gaat op rolletjes over een nieuwe laag asfalt. Je kunt onderweg ook stoppen om uit te rusten of je neemt tijdelijk een afslag naar een nieuwe lichting. Ook kom je nieuwe mensen tegen die een stuk van je weg samen met jou afleggen waardoor de reis draaglijk wordt. Wie een levend geloof heeft of mediteert zal leiding ervaren onderweg. Engelen in de vorm van behulpzame mensen of zorgzame handen verlichten de pijn. En tenslotte kun je als zieke ook de leiding nemen in het ziekteproces onderweg. Je gaat op zoek naar een therapie die bij je past, je vraagt bepaalde mensen om hulp en ondersteuning. Dat is goed en een hele verrijking op de weg die je ingeslagen bent na de diagnose. Zo wordt een lijdensweg een prachtig avontuur waarbij je zelf de leiding kunt nemen en ook door anderen geleid mag worden. Ik had dit voor geen goud willen missen!