Kracht en eer
Hallo landgenoten bent u daar? Zo midden in het Hemelvaartweekend weer tijd voor een nieuwe blog. Ik vond het leuk positieve reacties van een aantal van jullie te ontvangen, bedankt hiervoor! Helaas kreeg ik geen antwoord van Job op wie ik 2 weken geleden nog zo jaloers was. Dus toch een sprookje…
Wie van jullie kent de film "Gladiator "nog uit 2000? Het is een van mijn favoriete films. Het gaat over een Romeinse generaal, Maximus genaamd, die geliefd en gewaardeerd wordt door zijn soldaten. De oude keizer wijst hem aan als opvolger, maar daar steekt zijn jaloerse zoon Commodus een stokje voor. Maximus wordt aangehouden en ter dood veroordeeld. Op de executie plaats weet hij zichzelf te bevrijden en wat daarna volgt is een duizelingwekkende opeenvolging vol actie, avontuur, geweld en een eervolle dood. Uiteindelijk verslaat generaal Maximus zijn vijand Commodus in een rechtstreeks duel. Maar Maximus is al te zeer gewond om nog van zijn overwinning te kunnen genieten. Niet kort daarna sterft ook hij in de arena.
De woorden "kracht en eer "waren de woorden die in de Romeinse soldaten uitspraken aan de vooravond van een veldslag. In de film "Gladiator "wordt dat bijzonder mooi in beeld gebracht. Maximus grijpt zijn collega generaals bij de hand en wens hen een eervolle strijd toe. Op de weg naar zijn paard staan zijn soldaten in slagorde opgesteld. Ze roepen zijn naam, ze geven hem een hand of ze slaan uit respect op hun schild. Een mooi gebaar wat ik ook heb meegemaakt. Toen ik docent was op het VIA Almere college in Kampen heb ik vaak in de pauze alleen buiten moeten surveilleren. Dat betekende dat je de wacht moest houden en kinderen moest aanspreken van de 2 andere scholen met wie wij het gebouw deelden. Dat was zeker niet makkelijk, maar net als Maximus had ik een goede reputatie. Als ik op het plein kwam liep ik doelbewust naar de grootste apen toe en maakte contact. Een grap, een ruwe opmerking, een boks of een klap op de schouder waren tekenen van respect. Op een moment dat ik respect kreeg kon ik de leerlingen vragen om mij te helpen het schoolplein schoon te houden. Dat lukte meestal aardig. Op een moment dat de bel ging liepen de kinderen naar binnen en riepen mijn naam Big G.
Op zo'n moment is het onderwijs de mooiste baan die er bestaat. Je krijgt waardering en respect van de leerlingen en al het goede wat je aan hun geeft krijg je dubbel weer terug.Ik moet eerlijk toegeven dat ik wel verslaafd was aan die positieve aandacht en waardering. Die kun je het beste aan jezelf geven. Maar als kind heb ik een vrij eenzame jeugd gehad: ik was niet goed in sport, door het aparte Adventgeloof hoorde ik nergens bij, ik speelde op een apart instrument-kerkorgel-en werd daarom regelmatig gepest. Maar toch heb ik altijd de kracht en de humor gevonden om door te gaan en door deze vroegere ervaringen ben ik een goede mentor geworden die kon invoeren wat een jongere allemaal meemaakt.
Maar wat heeft dit nou met kracht en eer te maken? Nou dat zal ik jou vertellen. Met de ziekte ALS word je geconfronteerd met het verlies van kracht in je handen, armen en benen. Ik kan op dit moment bepaalde dingen niet meer vasthouden of optillen. Mijn benen willen gelukkig nog wel, maar spieren sterven af omdat de zenuwen het begeven en uiteindelijk word je een slappe, magere pop die volslagen afhankelijk is van zijn omgeving. Een bijzondere vooruitzicht… Waar blijft de kracht dan? Wat voor eer is er nog als je op zo'n manier moet eindigen?
Kracht is een rekbaar begrip. Dat heb ik wel gemerkt toen ik van karate, waarbij je alle kracht die je in je hebt gebruikt om de tegenstander uit te schakelen, overstapte op aikido. In deze Japanse krijgskunst gebruik je zo min mogelijk kracht om de aanval van de tegenstander over te nemen en te neutraliseren. We hebben tijdens de training regelmatig oefeningen gedaan waarbij ik met alle kracht op mijn leraar afstormde. Hij stapte enkel opzij, draaide met zijn pols en ik vloog door de lucht. Deze vorm van kracht, gebaseerd op de ki-energie, de universele levenskracht die zich in het universum bevindt, kan ik nu ook aanspreken.
En daarmee zijn we op het punt gekomen wat te maken heeft met de ziekte ALS. Ik kan met mijn laatste krachten de ziekte bevechten, maar dat is uitputtend en uiteindelijk verlies ik. Vanuit aikido gedacht neem ik de ziekte over-ze is een deel van mij en dat valt niet te ontkennen-maar ik werk dusdanig aan mijn gezonde deel, zodat de ziekte maar langzaam vordert en af en toe stilstaat. Dat is eervol om te doen, je laat zien dat je niet het hoofd in de schoot legt maar dat je je laatste levenskracht gebruikt om gezond te blijven. Ik heb al eerder geschreven dat mijn geest mij in de steek liet toen ik de afgelopen 12 jaar 4 keer een depressie meemaakte. Al die tijd bleef mijn lichaam functioneren en door sport en ontspanning ging de depressie uiteindelijk over. Maar nu begeeft mijn lichaam het en bevindt het zich in een fataal proces. Maar ik heb mijn geest nog om met kracht vooruit te denken, te rusten en in te houden als het nodig is, en weer gas te geven wanneer het kan. Ik klem mij vast aan het idee dat iedere ALS patiënt zijn eigen verhaal met de ziekte schrijft. De ene patiënt overlijdt binnen een korte tijd, de andere patiënt blijft nog lang leven. Ik ga alles doen om bij deze laatste groep te horen. Dat is een eervolle zaak.
Maar wat dan als de dood voor de deur staat? Ja, dan kom ik weer bij een nog film terecht. In 2007 verscheen de film "300 "waarin het verhaal werd verteld van de 300 Spartanen die een overweldigende Perzische legermacht wisten tegen te houden en af te schrikken. Uiteindelijk zijn alle Spartanen gesneuveld, maar niemand is hun roemvolle ondergang vergeten. En dat is een opsteker voor mij: ik kan wel in een hoekje gaan zitten wachten tot de dood mij komt halen, of ik kies ervoor om de dood aan te grijnzen en te zeggen: "Nu nog niet vriend, geeft mij nog even de tijd. "En dat werkt . Kracht en eer zijn kwaliteiten van een goede strijder, daar ga ik voor en dan wens ik jullie allen toe!