Jaloers op Job

Hallo trouwe lezers! Vandaag ben ik niet naar de kerk gegaan, omdat ik mijn gedachten weer eens de vrije loop wilde laten gaan in plaats van naar het gepraat van anderen te luisteren. Ik heb gisteren weer wat meegemaakt wat mij nogal verdriet deed en ik voelde mij geroepen om daar iets over te schrijven. Ik heb af en toe complimentjes en lovende kritieken gehad omdat ik ondanks de dodelijke ziekte ALS redelijk positief gebleven ben. Maar op mijn Facebookpagina heb ik ooit een gedicht geplaatst over het niemandsland waar ik mij in bevind. Je bent niet dood, je bent niet meer springlevend en toch durven veel mensen niet in jouw buurt te komen omdat ze niet weten wat te doen of wat te zeggen. En dat is jammer.

Gistermorgen zag ik op Facebook foto's van stralende leerlingen en lachende collega's die samen het examengala gevierd hebben. 2 jaar geleden stond ik ook nog te dansen en plezier te maken met mijn leerlingen en nu is dat voorbij. Ik heb daar niet zelf voor gekozen, maar feit is dat ik er niet meer bij hoor en dat op die bewuste locatie waar ik de afgelopen 4 jaar zo hard gewerkt heb niet meer aan mij wordt gedacht. Op dat moment voel je je een melaatse: je hebt een ernstige aandoening en daarom vindt de buitenwereld dat je niet meer mee kunt doen aan het maatschappelijk verkeer. Je bent gedoemd om op een aparte plek de rest van je leven te slijten terwijl  langzaam al je ledematen er afvallen en je uiteindelijk eenzaam in een hoekje sterft. Wat mij bedroeft is dat mensen alleen maar het etiket dodelijke ziekte op mijn voorhoofd zien staan. Er zijn maar weinig mensen over die maar nog steeds als een heel mens zien. En die mensen, die vriendschappen koester ik natuurlijk diep in mijn hart. Feit is dat ik mij vroeger ook schuldig maakte aan het mijden van een zieke collega of medemens. Je wil niet opdringerig overkomen, je weet vaak niet wat je moet zeggen dus laat je het maar zitten. En nu ik aan de andere kant van de lijn sta besefte ik dat de zogenaamde gezonde-normale mensen geen enkel idee of benul hebben van wat er zich binnen in mijn gedachten en gevoelens afspeelt. En daarmee kom ik op de hoofdpersoon van vandaag, het verhaal van Job uit de bijbel..

In het Nederlands kennen wij de uitdrukkingen "hij is zo arm als job "of "hij heeft een jobstijding ontvangen ". In de Bijbel, in het Oude Testament vinden wij het verhaal over rijk en rechtvaardig man die Job heette.  Hij jwas gelukkig getrouwd, had vele kinderen en hij was schatrijk. Ondanks dit alles bleef hij God trouw en zondigde niet. De duivel komt in deze parabel naar voren en daagt de Here God uit. Volgens de duivel is Job alleen maar gelovig zolang het hem goed blijft gaan. Als ellende en beproeving komen zal Job waarschijnlijk de Here God en zijn geloof in hem vaarwel zeggen. In het verhaal laat God toe dat satan Joop op de proef stelt, met alle gevolgen van dien. Door een aaneenschakeling van natuurrampen, diefstal en oorlogsgeweld raakt Job in 1 keer alles kwijt: zijn geliefde kinderen, zijn rijkdom en bezittingen en ook zijn huis. En tot overmaat van ramp wordt de Joop getroffen door een ernstige ziekte: hij zit onder de builen en zweren en heeft constant jeuk. Zijn vrouw gelooft niet meer in haar man en roept hem op om God en het leven vaarwel te zeggen. Ze gaat bij hem weg en laat Joop alleen op de puinhopen van zijn huis zitten. Op dat moment is Job helemaal alleen en heeft hij niets meer om voor te leven. Maar desondanks vervloekt hij God niet en laat zijn geloof in hem niet varen. Na enige tijd komen de 3 vrienden op bezoek. Een lange tijd gaan ze bij hem zitten en zeggen niets. Maar daarna neemt een van Job's vrienden het woord en probeert Job te troosten en te verklaren waarom hemdit overkomen is. Maar Joop is zich van geen kwaad bewust en blijft volharden in zijn geloof en vertrouwen in God. Uiteindelijk komt de Here God zelf tussenbeide. Hij is boos op de 3 vrienden van Job die allerlei onzin hebben uitgekraamd en hij laat aan Job zelf zien dat God en het leven niet te verklaren of te doorgronden zijn. Job erkent zijn nietigheid en daarna wordt hij door God uitermate gezegend. Hij krijgt alles terug: een nieuwe vrouw, een talrijk nageslacht en veel rijkdom en bezittingen. Het leven lacht hem weer toe en hij leefde nog lang en gelukkig. Een sprookje zeker? Echt niet, wel een boeiende gelijkenis over de rol en houding van de mens als hij met ziekte en dood geconfronteerd wordt.

Toen het bericht van mijn ziekte mijn vrienden bereikte kreeg ik ook verschillende reacties te horen. De een stond luidkeels bij mij te weeklagen en te jammeren-daar heb je niet veel aan. Weer anderen ontkenden het nieuws en beweerden dat ik niet jarenlang de verkeerde dingen gegeten en gedronken had. Ik kreeg daar een schuldgevoel van en werd gedwongen mijzelf te verdedigen tegen die aantijgingen. Na de 2e diagnose door het universiteit ziekenhuis in Utrecht verstomde die kritiek. De ziekte gaat zo haar eigen gang en stoort zich niet aan wat anderen daarvan vinden. Gelukkig was er ook een 3e groep vrienden: ze komen beide op bezoek, ze houden je hand vast en luisteren, meer niet. En deze vrienden zijn goud waard. Daarom ben ik stiekem toch jaloers op Job : hij kreeg uiteindelijk alles terug terwijl ik een slecht vooruitzicht heb. Of toch niet?

Het is niet makkelijk om je geloof te bewaren als je met ziekte te maken hebt, maar ik heb nooit de behoefte gehad om God de schuld te geven van wat er nu met mij aan de hand is. Ik heb eerder gemerkt dat ik in zijn hand veilig en geborgen ben en ik heb ervaren dat de agressievere pitbull die de ziekte is af en toe tot rust gebracht kan worden. Het is zaak je niet te laten overweldigen door al die andere lotgenoten die invalide zijn en totaal hulpbehoevend zijn geworden. Ik heb de statistieken tegen mij, maar dat zijn enkel cijfertjes. Ik schrijf mijn eigen verhaal met de ziekte en dat is een enorme uitdaging. Maar zo af en toe heb ik sterke twijfels: ik kan niet meer terug naar school ook al mis ik de collega's en de leerlingen enorm. Maar ik voel ook enige schroom om mijzelf te vereenzelvigen met de ziekte ALS.

Ik ben nog steeds meer dan de ziekte, er zit nog steeds leven en plezier in mij, maar het is jammer als de buitenwereld alleen maar de dodelijke ziekte in mij ziet en de revalidatie met zijn alleen maar bezig zijn met de mogelijke achteruitgang. Heel veel geestkracht is nodig om je spuit zijnhiertegen te verzetten. Ik heb alleen nu: feit is als ik goed omga met de beperking van van mijn lichaam, genoeg rust pak,ik nog steeds heel veel dingen kan doen en meemaken. Misschien kan ik wel genezen net als Job.  Maar dan moet ik eerst loslaten dat ik per se niet wil sterven en per se  wil genezen. Ik ben begonnen met leven en met het koesteren van liefdevolle en positieve gedachten. Wie weet kan genezing dan optreden, wie weet ook niet. Als ik maar  weet dat ik geleefd heb. Mijn grote held is William Wallace, de Braveheart die vocht voor de vrijheid van zijn volk tegen de Engelse onderdrukkers. Hij heeft ooit gezegd: "Alle mensen sterven, maar er zijn er maar weinigen die echt geleefd hebben. "Job was daar een van en ik ook. Het gaat jullie allen goed!