Een vergezicht, vergezocht die verzacht:

Hallo vriendjes en vriendinnetjes!
Met deze bekende woorden van Bassie en Adriaan zijn we ondertussen aangekomen bij de letter V. Ik wilde het in deze blog niet over de ziekte hebben of mijn ervaringen als patiënt de afgelopen tijd. Integendeel, ik wil jullie graag iets vertellen over mijn laatste reis naar Schotland. Ik kreeg een prachtig vergezicht, ik heb daarvoor ver gezocht, maar deze reis heeft het leed van de ziekte aanmerkelijk verzacht.

Wie mij kent weet dat ik ontzettend van de muziek van de Schotse doedelzak houd. Ik heb de afgelopen jaren veel gehoord en gelezen over een competitie waarbij de 10 beste solisten ter wereld acte de présence geven. Dit kampioenschap heeft een naam en faam, waarover de hele wereld met eerbied wordt gesproken. Deze wedstrijd wordt gesponsord door het Whiskymerk Glenfiddich en gehouden op het kasteel van Blair Castle in de centrale hooglanden van Schotland. Toen ik begin oktober opnieuw gevallen was in huis besefte ik, dat als ik nog wat wilde ondernemen ik niet lang meer moest wachten. Omdat Ilse en de kinderen geen tijd en zin hadden heb ik Wim de Boer bereid gevonden mij gedurende deze reis te begeleiden en te verzorgen.

En zo gingen wij donderdag 24 oktober naar Schiphol om de vlucht te nemen naar Edinburgh. Toen Wim aan onze muziekinstructeur Johan van der Wal, die samen met zijn vriendin Angela in Schotland woont en werkt,, vertelde dat wij naar het kampioenschap zouden gaan, bood Johan aan om ons op te halen van het vliegveld en ons met zijn auto te brengen naar het hotel in het stadje Pitlochry. Het was een aangenaam weerzien met Johan en Angela die alweer twee jaar boven Edinburgh wonen en werken en die mij een grondige en uitstekende basis heeft gegeven voor het bespelen van de Schotse doedelzak. Na een kop koffie en een privé concert bij Johan en Angela thuis (zijn spel en instrument hebben een grote vooruitgang geboekt) stapten we in de auto op weg naar ons hotel. We kwamen al snel in de uitlopers van de centrale hooglanden in Perthshire terecht. De bomen op de heuvels waren getooid in prachtige herfstkleuren: goudgeel, licht groen en bruin. Even voor aankomst in het stadje Pitlochry sloeg Johan linksaf de bergen in voor de eerste verrassing van de reis: hij bracht ons naar een beroemd uitzichtspunt-Queen's View genaamd. Vanuit hier kijk je een langgerekt dal in met een prachtig meer en heb je een uitzicht van enkele tientallen kilometers. Ik kon zelfs in de verte de dreigende bergen van Glencoe ontwaren. Het enige geluid was het ruisen van de wind door de bomen en het geklater van de waterval langs de bergen. Een prachtig vergezicht en een herinnering om nooit te vergeten.

 Toen ik mij begin oktober aanmeldde om twee kaartjes te kopen voor het kampioenschap had ik zo mijn twijfels. Het zou een lange zit worden en het zou de nodige concentratie en geduld vergen van mij als luisteraar. Ik was bang dat ik halverwege de dag weer terug naar het Hotel moest gaan omdat mijn kop hoteldebotel was geworden van al dat geblaas op de doedelzak. Ook in de kerk houd ik het maximaal anderhalf uur uit, daarna kan ik niet meer geconcentreerd luisteren . Maar ik besefte ook dat ik als fijnproever de kans had gekregen om dit topevenement bij te wonen en ik nam mij voor er hoe dan ook van te gaan genieten. En dat is wonderwel gelukt die dag: je kunt enkele filmpjes en een verslag vinden op mijn Facebookpagina. Laat ik hier alleen maar zeggen dat ik van 10:00 uur tot 1:15 uur heb geluisterd en 's middags van 2:00 uur tot zes. Tussen de bedrijven door even gaan staan om de benen te strekken in de spieren soepel te houden, af en toe wegdommelen omdat de muziek niet interessant of de speler juist slaapverwekkend is. Maar vooral ook bewondering voor enkele topspelers die niet alleen op een geweldig instrument speelden, maar die ook een interpretatie hadden waar de vonken van af spatten! Om dit evenement bij te kunnen wonen heb ik vergezocht, maar opnieuw volop genoten.

Maar het hoogtepunt van de vier dagen in Schotland moest nog komen. Tijdens het warme eten 's avonds in het hotel vroeg Johan of wij nog zin hadden in een rondrit door de hooglanden, omdat we pas 2:00 uur 's middags op het vliegveld van Glasgow moesten zijn. Nou, dat was niet tegen dovemansoren gezegd! En zo gingen wij die zondagochtend in de stromende regen op weg naar het Westen: Aberfeldy, Loch Tay en Crianlarich voor een koffiepauze. De regen en de laaghangende zon die haar stralen wierp op de geelbruine bergen, het was Schotland in haar puurste vorm. Na de koffie stapten wij opnieuw de auto in en zetten wij koers naar mijn favoriete plek: het dal van Glencoe. Het is een dreigend en woest dal, waar de elementen vrij spel hebben. Aan het begin van het dal, aan de rechterkant staat mijn favoriete piramide berg die de toegang tot deze sinistere plek bewaakt: de Bucheille Etive Moor. Johan zette de auto stil, wij stapten uit in de harde wind en regen terwijl de berg door mist en regen werd geteisterd. Prachtig: de aarde hier is woest en ledig en daar voel ik mij thuis. Terug in de auto op weg naar het vliegveld daalde een diepe vrede en voldoening op mij neer. Dit was een geweldige ervaring die ik voor altijd met mij meedraag en die het leed van wat komen gaat verzacht.

Terug naar de realiteit in Nederland: afgelopen woensdag vertelde een bekende prof voetballer, Fernando Ricksen, dat ook hij getroffen is door de dodelijke spierziekte ALS. Een schokgolf ging door de media en ook door ons land: voor het eerst was een bekende sportman getroffen door deze ziekte. Maar in Italië en in de Verenigde Staten zijn ze al lang aan dit fenomeen gewend: diverse sporters komen daar voortijdig te overlijden door de gevolgen van A LS. Onderzoekers vermoeden dat een combinatie van hoofdletsel, stress en fysieke uitputting de oorzaak zijn van het ontstaan van deze vreselijke ziekte. En nu is ook Fernando de klos: zijn vooruitzichten zijn slecht en ik hoop dat de liefde van zijn familie en vrienden zijn lijden zal verzachten. Maar hij is niet de enige. Ondertussen wens ik jullie het allerbeste!

Gosse Hulzinga