Doodgaan? Ik peins er niet over!

beste lezer,

Allereerst hartelijk dank voor jullie reacties op mijn vorige blog "contact ". Door mijn verhaal en mijn emoties te uiten heb ik veel nieuwe en leerzame contacten mogen op doen. Oudere contacten kan ik nu loslaten en er is ruimte en plek in mijn hart voor een nieuw avontuur. Wie schrijft die blijft "zegt men. Dat is meer dan waar en dat heb ik de afgelopen tijd mogen ervaren. Dank jullie wel hiervoor!

"Ik ben inmiddels overleden ". Waar je ook gaat of staat in Nederland, overal zie je de posters hangen van de Stichting ÄLS Nederland. Op die posters zie je portretten van mensen die inderdaad de afgelopen tijd aan deze ziekte zijn overleden. Heel confronterend, zeker als je zelf de ziekte hebt. "Jij wel, maar ik niet "denk ik dan. Ik ben nog lang niet van plan dood te gaan en heb nog veel dingen op mijn lijstje staan. Eén gevoel is voor mij duidelijk: als ik mijn foto laten nemen en op die poster gaan staan als slachtoffer van de ziekte, dan straal ik onbewust ook uit dat ik spoedig zal bezwijken aan ALS. En het idiote is, dat gevoel heb ik niet.

Ik heb de afgelopen tijd 2 indrukwekkende dromen gehad, die mij in de overtuiging sterken dat ik op dit moment niet aan de ziekte zal bezwijken. Ik ga vooral in op mijn 1e droom, want die was zo helder als glas. Ik werd meteen naar de droom wakker en kan het nu nog, een maand later, volledig navertellen. Het was voorjaar en ik stond op een klein in Kampen in de zon te praten met andere mensen. Opeens kwam er een gele parachute naar beneden. De jongeman belandde vlak voor mijn en ik ging naar hem toe om hem te begroeten. Groot was mijn verrassing toen hij een pistool trok en 3 kogels op rij afvuurde. Ik draaide mij vliegensvlug om en geen van de 3 kogels wist mij te raken. Ik liep op de jongeman af, nam het pistool over en sloeg hem met de kolf buiten westen. Niemand zag het en liep gewoon door. Ik stak het pistool in mijn zak en liep verder de stad in. Ik voelde mij ongemakkelijk met dit vuurwapen over straat te lopen. Ik van mijn jongste zoon Frank tegen. Die zei tegen mij: "Breng het maar naar de politie. Die weten er wel raad mee. "En dat heb ik toen gedaan, een hele opluchting. 3 kogels die mij niet raakten, 3 letters:ALS. Dit kan natuurlijk allemaal flauwekul zijn en een resultaat zijn van het koolzuurgas dat in de nacht zich ophoopt in mijn bloed, waardoor je heftige dromen krijgt. Maar de symboliek en de boodschappen vanuit het onderbewustzijn zijn veelzeggend. Ik heb mij de afgelopen tijd verdiept in de boeken van die Amerikaanse oncoloog, dokter Bernie Siegel. Hij heeft veel ervaring opgedaan en geschreven over zijn werk met patiënten en vooral hoe geest en lichaam elkaar beïnvloeden en boodschappen doorgeven. Door te mediteren, door te visualiseren dat ik een mooi lichaam heb en nog liefde en energie genoeg heb voor de buitenwereld is er in mijn leven veel veranderd. Ik vertel mensen dat ik een bevoorrecht mens ben. Ten 1e worden wij als gezin gedragen in de vele gebeden die voor ons opgezonden worden. Ten 2e ben ik al vorig jaar mei gezalfd en opgedragen aan de Heer. Ik voel mij veilig in Gods armen en sta er in dit hele avontuur niet alleen voor.

Dat neemt niet weg dat ik af en toe verdriet hebt omdat ik niet meer kan hardlopen of mooie muziek maken. Maar ik jank en rouw niet de hele tijd. Ik lach nog steeds veel en graag en ik heb overal een mening over. Ik verdiep mij af en toe in de problematiek rondom de ziekte ALS. Op het internet kun je web sites bezoeken en een forum vinden waarop lotgenoten ervaringen uitwisselen. 2 zaken vallen mij op:

1. Er is een groep die zich stort op het vinden van een antwoord op de vraag "waarom is dit mij overkomen? "Je hebt lotgenoten bij die dag en nacht het internet afschuimen op zoek naar wetenschappelijke artikelen over het ontstaan van de ziekte.

2 Je hebt ook mensen die geobsedeerd zijn door hun klachten. Ze vertellen aan elkaar welke pijn en andere zorgen ze hebben. Heel confronterend is om namen op het forum te vinden van mensen die nog een account hebben, maar die al lang aan de ziekte zijn bezweken. Ik weet voor mezelf dat dit niet de weg is die ik moet gaan. In het boek van dokter Siegel geeft hij een lijst van zaken die je als chronisch zieke vooral moet doen als je snel de pijp wil uitgaan:

1. De hele dag klagen over je pijnen en zorgen.

2. Roepen dat het leven onrechtvaardig is en dat je slachtoffer bent van deze ziekte.

3. Als een kip zonder kop van de ene naar de andere dokter lopen, wanhopig op zoek naar een remedie. Die zul je niet vinden.

4. Nooit lachen om jezelf. Lachende mensen zijn niet goed wijs en humor is goedkoop.

5. Al je verdriet, zorgen en emoties binnenhouden. Vooral niet delen met een ander.

6. De dood zien als een kwelling en je levenseinde als een gruwelijk vooruitzicht. Dat zal je helpen om pijnlijk te sterven.

Zo zijn en nog een paar adviezen en die zijn best confronterend. Ik weet dat mijn blog ook gelezen wordt door mensen met een chronische aandoening. En die voelen zich vast te kakken gezet door deze adviezen. Maar het is ook mijn beleving en mijn grootste behoefte op dit moment is dat ik niet als een zieke behandeld wil worden en al helemaal niet gezien wil worden als een terdoodveroordeelde. Mensen vinden het moeilijk je te benaderen als ze weten dat je een dodelijke ziekte hebt en dat is te begrijpen. Maar er is meer in mijn leven dan de ziekte ALS. En ik heb gemerkt dat door te werken aan gezondheid (fysiotherapie, lichaamsbeweging, goede stoffen innemen, meditatie en gebed) je gezondheid sterken kan worden, ondanks de vreselijke ziekte. Het grootste gevaar is dat de zwarte duivel van de wanhoop met jou als zieke op de loop gaat. Ik zie mijn ziekte als een tijger, een gekooide tijger bij mij in de huiskamer. Hem verjagen kan ik niet, hem ontkennen kan ik niet. Maar als ik hem loslaat in mijn leven maakt hij de boel helemaal kapot. Hij kan ook niet anders, dat ligt in zijn aard. Toch ik heb hem op zijn plaats gezet en in een hoekje in de kooi geplaatst. Daar zit hij en kijkt mij vuil aan. Af en toe haalt hij naar uit en ik ga gewoon naar hem toe om hem eten en drinken te geven. Maar op dit moment zijn we op elkaar aangewezen en krijg ik hem het huis nog niet uit.

De therapeute die mij cranio-sacraal therapie geeft, laadt mij ook met positieve energie. Ik voel mij weer herboren na haar behandeling en dit gevoel houdt dagen stand. Zij leert mij dat het goed is om deze ziekte als een fase in mijn leven te beschouwen. Maar dat wil nog niet zeggen dat dit de laatste fase is. En ik hoor de mensen om mij heen het hoofd schudden en mompelen: "Wacht maar, over een tijdje praat je wel anders. Dan heeft de ziekte jou zo te pakken en dan ga je eraan. "Misschien, dat kan. Maar jij bent ook een sterfelijke mens en de kans is aanwezig dat je morgen in het verkeer om het leven komt. Het leven zelf is een dodelijke ziekte met 100% zekerheid van overlijden. In mijn lichaam sterven delen langzaam af in plaats van in 1 keer uit te vallen, wat iemand kan overkomen die ineens sterft. Maar ik heb ontdekt dat er nog veel te winnen valt, zelfs als je een dodelijke ziekte hebt. Hoe het verder gaat, weten we niet. Maar dat is niet erg,. Op dit moment voel ik vrede in mijn hart en liefde voor mijzelf en mijn omgeving. Geestelijk ben ik geheeld, lichamelijk nog niet. Dat zou natuurlijk heel mooi zijn, maar als het niet gebeurt is het niet erg. Ik heb gelukkig nog veel te doen en kan nog wat betekenen voor mijn omgeving. En de dood laat weten dat hij mijn nog niet nodig heeft. Maar als dat moment komt zal ik mijn laatste avontuur graag in warmte en liefde aangegaan. Het wordt niet de diepe afgrond van de dood, maar een opgang naar het prachtige witte licht.

En tot die tijd klinken de woorden van de beroemde Afrikaanse zanger Labi Siffre in mijn oren.

"There's something inside so strong. I know that I can make it though you're doing me wrong, so wrong.

You thought that my pride was gone, oh no! There's something inside so strong".

Het ga jullie allen goed.