afscheid nemen bestaat wel-Goodbye and hello!

Hallo allemaal!

Allereerst bedankt voor jullie reacties op mijn website en mijn eerste blog. Het is leuk om te weten dat je gevolgd en gelezen wordt. Nu het moment daar is dat iedereen aan het kerst diner gaat, eerst een overdenking van mij mista Big G. Een aantal jaren geleden scoorde Marco Borsato een dikke hit met het liedje "Afscheid nemen bestaat niet ". In dit lied bezingt Marco het verhaal van iemand die overleden is, maar nog niet is verdwenen uit het leven van zijn nabestaanden. Op allerlei manieren wil hij zijn vrouw en kinderen laten weten dat hij nog in leven is. En het is ontroerend om te zien in de clip hoe zijn dochtertje dit wel aanvoelt, maar de weduwe van Marco nog niet. Het is een fijne gedachte om te weten dat je voortleeft na je overlijden. En dat is in wezen ook zo: pas als er niet meer over je gepraat wordt of aan je gedacht ben je werkelijk dood en vergeten. Mijn goede vriend Jan vertelde mij in augustus op een terras in Bergen aan Zee: "Weet je Gosse, ik hoop en bid dat jij de eerste persoon wordt die Als gaat overleven. "Zijn woorden vol hoop ontroeren mij nog steeds. Ik hoop van harte ten eerste op het fysieke plan te overleven, maar zelfs als de ziekte mijn leven zal nemen blijf ik overleven, omdat jullie zullen praten over mijn sterke verhalen, mijn grappen en mijn muziek. In die zin ga ik zeker de ziekte overleven.

En toch, wat het lichaam betreft moet ik wel van dingen afscheid nemen. Ik kan bijvoorbeeld niet meer hardlopen met mijn goede vriend Marco. Ook kan ik geen baantjes meer trekken in het zwembad. Je fysieke wereld wordt kleiner. Maar als je nu denkt dat ik een verhaal heb vol zelfbeklag heb je het mis. Ik wil positief blijven denken en handelen, hoe moeilijk het soms ook is. Je kunt het ook op deze manier zien:

1. Ik kan nog wel fietsen, maar ik hoef geen Elfstedentochten meer te rijden.

2. Ik kan niet meer kerkorgel spelen, maar ik kan nog wel muziek maken op de doedelzak.

3. Ik kan niet meer goed de groente snijden met mijn handen, maar ik kan nog wel het eten kruiden en wokken als de beste.

Het glas kan half vol of half leeg zijn, aan jou de keuze. Ik heb behoorlijk veel moeite gehad met het feit dat ik niet meer meetel als docent. Ik genoot ervan om aandacht te hebben voor mijn leerlingen en samen met hen naar het examen toe te werken. Daar was ik vrij goed in en ook als mentor heb ik een aantal kinderen over de streep mogen helpen. Ik heb weliswaar een mooi benefietconcert en een prachtig afscheid gekregen van school, maar nu ik niet meer werk als docent is het wel slikken. Je hoort niets meer van school, geen kaart of bezoek van mensen die nog maar een half jaar geleden jou collega waren. Maar ik heb geleerd dat ik een ander leven heb gekregen en een nieuwe identiteit. Wat dat betreft voel ik mij veel beter nu ik de stress en de werkdruk van het onderwijs niet meer hoeft mee te maken. En je kunt het ook omdraaien: afgelopen donderdag ben ik op school geweest om te laten zien dat ik nog springlevend was en ik heb wat kerstkaarten uitgedeeld aan collega's die dierbare vrienden zijn gebleven. Het was bijzonder om de opluchting en emotie op de gezichten van mijn collega's te zien. Heel veel durven niet te reageren omdat ze denken dat je in je rolstoel zit dood te gaan. En groter is dan de opluchting en verbazing als ik luid babbelend aan de koffie zit. Voor mij en mijn omgeving was dit een mooi gebaar en een fijne ervaring. Toen ik mijn afscheid van school voorbereidde bracht ik een bezoek aan mijn voormalig rector,  Gerdien Brinkman. Zij heeft een aantal jaren geleden had goede werk als rector moeten neerleggen toen zij geveld werd door een niet aangeboren hersenen afwijking. Ze leerde mij het volgende: "Gosse, je hangt je jas van het leraarschap aan de kapstok en bent straks docent af. Maar je krijgt een andere leven en een nieuwe identiteit. Je zult nieuwe mensen leren kennen en andere ervaringen opdoen. " En dat is ook zo, goddank. Vorige week kreeg ik bericht van Stichting Als Nederland met een reactie op het artikel wat ik had geschreven over mijn ideeën over de ziekte Als. Het artikel zal in het donateursblad verschijnen en op internet geplaatst worden. Ook werd ik gevraagd of ik wat PR werk voor de stichting wilde doen. En als klap op de vuurpijl kreeg ik een uitnodiging om te komen spreken op hun nationale Als diner in het Kurhaus in Scheveningen in maart. Er komen heel veel bobo's en popo's, maar men is oprecht geïnteresseerd in iemand die nog over de ziekte kan vertellen. En zolang mijn spreken sterker is dan mijn typen ga ik dit zeker doen. Vandaar de tweede titel bovenaan mijn blog. Je neemt afscheid van oude dingen en mensen van wie je dacht dat ze jouw vrienden waren, maar er dienen zich ook nieuwe kansen en nieuwe vrienden aan. Daarom sluit ik af met de beroemde woorden uit het liedje van de Beatles:

"You say goodbye, but I say hello-hello-hello! Don't know why you say goodbye I say hello!